Od zarania historii sztuki materia dźwiękowa daje artystom unikalną możliwość posługiwania się czasem, jako elementem dzieła. W epokach sprzed wynalazku filmu i nieliniowego systemu montażu utwór muzyczny był jedyną formą artystycznej wypowiedzi, która stanowiła uporządkowany cykl wydarzeń, wypełniający określony odcinek czasu.
Będąc z natury powtarzalnym i możliwym do odtworzenia w wyobraźni, dawał posługującemu się nim artyście – kompozytorowi lub wykonawcy – możliwość wyrwania się z trójwymiarowej rzeczywistości: zabawę z czasem. Przewijanie w przód i w tył, zatrzymywanie w wybranym momencie, przeskakiwanie do dowolnego rozdziału.
Wszystko, co wymyślili futuryści na początku XX wieku było dostępne muzykom już w średniowieczu. Poprzez owo wyrwanie z liniowości naszego świata, dzieło dźwiękowe nadawało jego twórcy i wykonawcy odrobinę atrybuty boskie. Stojąc ponad czasem – choćby tylko na chwilę obcowania z dziełem – stawał się panem swojego czwartego wymiaru.
XX wiek pozbawił muzyków tego przywileju, a odkąd oś czasu pojawiła się w większości aplikacji wizualnych każdego domowego komputera – niemal nikt o nim nie pamięta. Moje prace składające się na niniejszy cykl mają na celu nie tyle nawiązać do dawnej wyłącznej władzy muzyki nad czasem w sztuce, ile spróbować odnaleźć klucz do temporalnej przygody z dźwiękiem na nowy sposób. Klasyczne instalacje audio, rzeźby dźwiękowe, kompozycje konceptualne – prace wymykające się ostatecznemu sklasyfikowaniu – są krótkimi esejami na temat czwartego wymiaru naszej egzystencji.
W wymiarze tysięcy lat, kilku wieków, czy skali ludzkiego życia czas wydaje się być tym elementem rzeczywistości, o którym myśleć nie chcemy lub myśleć się boimy. A przecież jego obecność to nie tylko nieuchronność przemijania i obietnica odejścia, ale także gwarancja zmian i przyrzeczenie postępu. Czas – podobnie jak śmierć – funkcjonuje w naszej kulturze na prawach tabu. Marginalizowany, demonizowany, oswajany i zamykany w getcie sentymentalizmów jest doskonałym tematem do pracy w materiale dźwiękowym. Świetnym tematem na dobrą opowieść.
Piotr Klimek
Piotr Klimek – ur. w 1973 r. w Szczecinie. Kompozytor, wykładowca, producent muzyczny. Absolwent Królewskiego Konserwatorium w Hadze oraz Akademii Muzycznej w Poznaniu. Tytuł doktora sztuk muzycznych w dziedzinie kompozycji uzyskał w 2003 r. Od 1998 r. związany z Uniwersytetem Szczecińskim, zatrudniony na stanowisku adiunkta od 2003 r. Od 2010 r. wykłada przedmioty muzyczne na Wydziale Edukacji Muzycznej oraz Wydziale Sztuk Wizualnych Akademii Sztuki w Szczecinie. Gościnny wykładowca kompozycji w Królewskim Konserwatorium w Hadze oraz Uniwersytecie Sztuki w Zurichu. Stypendysta Towarzystwa Przyjaciół Szczecina, Burgemeester van Kolfschotenfonds, Fundacji Batorego, Stiftung Kulturfonds Berlin oraz Amsterdams Fonds voor de Kunst. Laureat Nagrody Artystycznej Miasta Szczecina (2003) oraz Nagrody Jury Bursztynowego Pierścienia za całokształt twórczości (2007). Uhonorowany Brązowym Krzyżem Zasługi (2008). Pisze muzykę symfoniczną, chóralną, kameralną i elektroniczną. Od 1991 r. związany z teatrem, skomponował muzykę do ponad 80 realizacji scenicznych. Tworzy instalacje dźwiękowe oraz bierze udział w projektach z pogranicza różnych dziedzin sztuki.
W latach 2006–2010 organizował i prowadził Akademickie Centrum Kultury Uniwersytetu Szczecińskiego. Członek Społecznego Komitetu ds. powołania Akademii Artystycznej w Szczecinie. Konsultant muzyczny Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie (2008). Zasiada w Kapitule Muzycznej Stowarzyszenia Zachęty Sztuki Współczesnej. Od 2010 r. jest dyrektorem Centrum Promocji i Rozwoju Akademii Sztuki w Szczecinie, a od 2012 r. prorektorem ds. Artystycznych i Współpracy z Zagranicą.
Więcej informacji, dorobek kompozytorski i fonografia na www.piotrklimek.pl
www.muzeum.szczecin.pl
www.facebook.com/muzeum.szczecin
