W ramach 22 odsłony Festiwalu dokumentART zaprezentowany został fragment cyklu videoART: Stop and Motion, wybór kuratorski uznanej niemieckiej artystki, Gabriele Leidloff. Pokaz odbył się wczoraj, w nieco abstrakcyjnej scenerii Piwnicy Artystycznej Loft Artu. Na dworze ciemno, trochę zimno, a w podziemiach kamienicy przy Plac Żołnierza Polskiego 5, garstka ludzi zgromadzona przed wielkim białym ekranem. Przedstawienie czas zacząć!
Niejakim zaskoczeniem był dla mnie fakt, że na pokazie obecna była sama artystka. Towarzyszyło jej dwóch tłumaczy oraz prowadzący spotkanie Antoni Karwowski. W programie festiwalu pokaz zapowiedziano w sposób trudny do rozszyfrowania (mimo doświadczenia w czytaniu tekstów filozoficznych, poddałam się przy trzeciej próbie). Zorientowanie się w ilości filmów również nie było proste. Na stronie dokumentARTu zapowiedziano ich 14, na spotkaniu 10, z czego jeden z przyczyn technicznych nie został wyświetlony. Pomimo lekkiego chaosu informacyjnego spotkanie z Gabriele Leidloff okazało się niezwykle ciekawym i inspirującym doświadczeniem, a kameralny, offowy, charakter, w gruncie rzeczy działał w tym przypadku na korzyść. Narzekać mogą jedynie ci, którzy do Loft Artu nie dotarli.
Artystka chętnie odpowiadała na pytania dotyczące wyboru wyświetlonych filmów oraz własnych prac. Warto przypomnieć, że dziś o godzinie 16:00 w Zonie Sztuki Aktualnej odbędzie się wernisaż wystawy Gabriele Leidloff, zatytułowanej Ugly Casting 1.9. Podczas którego będzie można zobaczyć prace wykonane przy pomocy zaawansowanych technologii medycznego przetwarzania obrazu. RTG, tomografia komputerowa czy eye-tracking, stanowią przyczynek do artystycznych poszukiwań i rozważań na temat sposobu ludzkiej percepcji. Tworząc swoje prace Gabriele Leidloff odnosi się także do problemu tożsamości, dlatego też poszukiwała innych, eksperymentalnych prac video, poruszających te same zagadnienia. Okazało się, że jest ich niewiele. Te, które artystka uznała za najciekawsze, trafiły do pokazu prezentowanego w ramach dokumentARTu.
Pierwszym z zaprezentowanych filmów był 6th Sense, 3rd Eye, 2nd Sight Jana Riesenbecka (Niemcy). Zwariowana, filozoficzna opowieść zahaczająca o styl Monty Pytona. Problem poszukiwania własnej tożsamości osnuty tajemnicami, znakami zapytania i komentarzami szalonego naukowca. Polecam serdecznie obejrzenie krótkiej zapowiedzi filmu.
www.sechstersinndrittesaugezweitesgesicht.de
Podczas pokazu film opatrzony był angielskimi napisami, co wielu osobom ułatwiło zapewne zrozumienie treści. W 6th Sense, 3rd Eye, 2nd Sight znajduje się wiele doskonałych momentów, w pamięci pozostanie mi szczególnie obraz głównego bohatera łapiącego stopa z tabliczką ME. W tym miejscu powinno znaleźć się pewnie kultowe zdjęcie Boba Dylana trzymającego z kolei tabliczkę Wach it!, jako dodatkowa zachęta do obejrzenia tej pracy.
Ciekawą, nieco odmienną stylistycznie propozycją, był film dwojga niemieckich artystów: Liv Scharbatke i Jörga Rambauma. Video zatytułowane Olgastraße 18 pochodzi z 2011 roku i opowiada o losach jednego miejsca, jak nietrudno się domyślić, domu pod numerem 18. Jego wnętrza zmieniają się z biegiem czasu, jedne rekwizyty zostają zamienione innymi, i choć nie widzimy mieszkańców, poznajemy życie paru pokoleń. Znów zmiana perspektywy wpływa na sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość.
Ostatnią z prezentowanych prac była Shivering wall tajwańskiego twórcy Tsenga Yu Chin. Pierwszą ze scen filmu jest mroczny, wyestetyzowany, a zarazem odrealniony obraz splątanych ciał śpiących ludzi. Anonimowa sceneria i statyczność obrazu, połączone z jednostajnym trzeszczącym dźwiękiem, budują rosnące napięcie. Jedna z postaci, umieszczona centralnym punkcie kadru, w głębi pokoju, zastyga w bezruchu wpatrzona w dal. Całość oświetlona została niepokojącym przyćmionym światłem. Warto zobaczyć tę hipnotyczną pracę artysty, jak również inne tworzone przez niego video. Więcej na stronie: http://cargocollective.com/TsengyuChin
Wyświetlane tego wieczoru video były bardzo zróżnicowane pod względem stylistycznym. Od lekkich, pełnych humoru, filozoficznych rozważań Jana Riesenbecka i Bjørna Melhusa (Niemcy), po oniryczne, ulotne obrazy Ansuy Blom (Holandia) czy Mashy Godovannaya (Rosja). Jednak wszystkie cechował wysoki poziom, stopień zaangażowania i eksperymentalny charakter. Na zakończenie spotkania Gabriele Leidloff dodała jeszcze, że bardzo podobało jej się miejsce, w którym odbywał się pokaz.
