Trzy publikacje, trzy różne style, trzy twarze Ingi Iwasiów – czyli o nowościach wydawniczych, omawianych podczas czwartkowego spotkania autorskiego w sali herbertowskiej, w Książnicy Pomorskiej.
Mimo, iż publiczność liczebnie dopisała, spotkanie przebiegło w przyjemnej, wręcz kameralnej atmosferze. Trudno jednoznacznie stwierdzić czy zaciszna atmosfera była spowodowana otoczeniem, tematyką – wszak, jak wiadomo, kultura masowa raczej stroni od literatury, czy też bezpośrednią możliwością obcowania z niezwykłą Autorką.
A i okazja była przy tym niezwykła, gdyż w niemalże jednym czasie zbiegły się trzy publikacje Ingi Iwasiów: „Blogotony” (wyd. Wielka Litera), „Umarł mi. Notatnik żałoby” (wyd. Czarne, Wołowiec) i „Granice. Polityczność prozy i dyskursu kobiet po 1989 roku” (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego). Wyrażenie „zbiegły się w czasie” jest tutaj jak najbardziej na miejscu, gdyż jak stwierdziła sama Autorka: „To nie było zaplanowane”.
„Blogotony” to zbiór tekstów i felietonów, pochodzących z bloga prowadzonego przez Autorkę (www.ingaiwasiow.pl), a także publikowanych w Tygodniu Powszechnym i na portalu ArtPapier (www.artpapier.com). Kwestia działalności pisarki w polskiej blogosferze od początku budziła kontrowersje: „Jak to?! Przeciwniczka kultury masowej, akademiczka, literaturoznawczyni, krytyczka, feministka, intelektualistka..”. Jednak teksty Iwasiów publikowane w Sieci, to nie tylko zbiór myśli na temat życia, kultury czy kondycji polskiego pisarstwa, nade wszystko to dziennik pisarki (w którym nie dało się uciec od kwestii osobistych). To właśnie poprzez ich obecność powstała książka „Umarł mi. Notatnik żałoby”.
„Umarł mi. Notatnik żałoby” stanowi więcej niż zapis żałoby. To pełne studium przeżywania, godzenia się z utratą kogoś bliskiego. Iwasiów odsłania się w nim, jednocześnie przekazując czytelnikowi pewien uniwersalizm; opisując coś najbardziej intymnego, dzieli się również odczuciami wewnętrznymi które dotykają każdego człowieka. Inga Iwasiów, pisząca dotychczas w oderwaniu od autobiografizmu, staje w obliczu arcytrudnego zadania – przekazania prawdziwych uczuć i emocji. „Pisanie nie było oddzielone od żałoby, było samą żałobą” - stwierdza.
Ostatnia z publikacji, „Granice. Polityczność prozy i dyskursu kobiet po 1989 roku”, to książka zbierająca naukowe zainteresowania autorki. Opisuje głównie polskie pisarki debiutujące w początku lat 90-tych. „Granice” to swoista próba diagnozy prozy kobiecej w kontekście polityki.
By podsumować, warto zadać sobie pytanie o to, która z „twarzy” pisarki najbardziej przypadnie do gustu odbiorcom. Ale o tym zapewne zadecydują sami czytelnicy.
